دانش پژوه دکتری علوم قرآن و حدیث، دانشگاه علامه طباطبایی(ره)
10.48310/qej.2020.3441
چکیده
قرآن کریم به حکم کتاب انسانساز بودنش، سرشار از معارف تربیتی در ابعاد مختلف است تا روشنگر مسیر هدایت و یاریرسان انسان طالب کمال و رشد باشد؛ از این رو پی گرفتن نکات تربیتی آیات و سورهها از جمله موارد لازم است تا نظام تربیتی انسان مطلوب را سامان دهد و ساز و کار به کارگرفتن معارف قرآن کریم را نشان دهد. در راستای این هدف، یکی از آیات قرآن کریم که سرشار از نکات تربیتی است، آیه 102 سوره صافات است که به بیان گفتگوی حضرت ابراهیم7 و حضرت اسماعیل7 میپردازد. این نوشتار به بررسی و تحلیل این آیه شریفه اختصاص یافته است تا ابعاد تربیتی استخراج شده، راه گشای تربیت فردی، خانوادگی و اجتماعی تشنگان پیام های تربیتی قرآن مجید باشد. این آیه به چگونگی تنظیم روابط انسان با خدا، خود و دیگران اشاره دارد و آموزگار کیفیت مدیریت روابط انسان در شرایط خاص یا بحرانی است. در پی دستیابی به این هدف، ابتدا تفاسیر مختلف ذیل این آیه بررسی و سپس نکات تربیتی آن استخراج شده است. روش این تحقیق توصیفی تحلیلی است و اطلاعات به روش کتابخانهای جمعآوری شده است.
زارعی, زهرا . (1398). راهبردهای تربیتی در ارتبااطت انسانی در گفتگوی ابراهیم و اسماعیل با تأکید بر آیه 102 سوره صافات. دو فصلنامه مطالعات تربیتی و اجتماعی قرآن وعترت, 2(4), 113-126. doi: 10.48310/qej.2020.3441
MLA
زارعی, زهرا . "راهبردهای تربیتی در ارتبااطت انسانی در گفتگوی ابراهیم و اسماعیل با تأکید بر آیه 102 سوره صافات", دو فصلنامه مطالعات تربیتی و اجتماعی قرآن وعترت, 2, 4, 1398, 113-126. doi: 10.48310/qej.2020.3441
HARVARD
زارعی, زهرا. (1398). 'راهبردهای تربیتی در ارتبااطت انسانی در گفتگوی ابراهیم و اسماعیل با تأکید بر آیه 102 سوره صافات', دو فصلنامه مطالعات تربیتی و اجتماعی قرآن وعترت, 2(4), pp. 113-126. doi: 10.48310/qej.2020.3441
CHICAGO
زهرا زارعی, "راهبردهای تربیتی در ارتبااطت انسانی در گفتگوی ابراهیم و اسماعیل با تأکید بر آیه 102 سوره صافات," دو فصلنامه مطالعات تربیتی و اجتماعی قرآن وعترت, 2 4 (1398): 113-126, doi: 10.48310/qej.2020.3441
VANCOUVER
زارعی, زهرا. راهبردهای تربیتی در ارتبااطت انسانی در گفتگوی ابراهیم و اسماعیل با تأکید بر آیه 102 سوره صافات. دو فصلنامه مطالعات تربیتی و اجتماعی قرآن وعترت, 1398; 2(4): 113-126. doi: 10.48310/qej.2020.3441